Ва алайкум ассалом. Ҳанафий мазҳабида, намозга “Аллоҳу акбар” деб такбир айтиб кириш фарздир. Бу “такбири таҳрима” (ифтитоҳ такбири ҳам) дейилади.
    Такбирсиз намоз бўлмайди. Агар соқов бўлса, узрли саналади.

عَنْ عَلِيٍّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: مِفْتَاحُ الصَّلاَةِ الطُّهُورُ وَتَحْرِيمُهَا التَّكْبِيرُ وَتَحْلِيلُهَا التَّسْلِيمُ. رَوَاهُ أَبُو دَاوُدَ وَالتِّرْمِذِيُّ وَالدَّارِمِيُّ وَابْنُ مَاجَهْ وَأَحْمَدُ وَالدَّارَقُطْنِيُّ وَسَنَدُهُ حَسَنٌ صَحِيحٌ.

    Али розияллоҳу анҳу ривоят қилади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Намознинг калити поклик, таҳрийми такбир, таҳлийли салом беришдир”, деганлар” (Абу Довуд, Термизий, Доримий, Ибн Можа, Аҳмад ва Дорақутний ривояти. Ҳадис санади ҳасан-саҳиҳ).
    Бунинг такбири таҳрима, деб аталишига сабаб, “Аллоҳу акбар!” деб қулоқ қоқиб намозга кирилганидан кейин, намозни бузувчи айрим мубоҳ амаллар ҳаром бўлади. Салом бериб намоздан чиққач, ўша мубоҳ амалларни қилса бўлаверади.
    Намозхон тик турган ҳолида ўзи эшитадиган қилиб такбир айтади. Имом қавм эшитадиган қилиб такбир айтади. Намоз бошлашдан олдин Аллоҳнинг улуғлигини эътироф этишдан ҳикмат шуки, бу билан Аллоҳнинг шериги йўқ экани тасдиқланади, Унинг улуғлиги зикр этилади. Намозхон тили билан айтаётган зикрни қалби ила тасдиқласа, юзи қиблага юзланганидек, қалби ҳам Аллоҳга юзланади. Шунда қалб бошқа нарсалардан холи бўлиб, ибодатга чоғланади, Парвардигорини улуғлаш, Унга сажда қилиш билан дили мунаввар бўлади.